Każdy z nas to tak naprawdę aktor. Codziennie odgrywamy swój mały spektakl. Zakładamy maski, najczęściej pełne uśmiechu, skrywając problemy i emocje. Gramy bez ustanku, czasem osiem godzin, czasem więcej. Zmęczeni swoją sztuką kładziemy się spać i rano od nowa wchodzimy w swoje role. Boimy się z njej wypaść, gramy coraz lepiej, ale czasem wystarczy chwila samotności by maska opadła i pojawiło się nasze prawdziwe oblicze.
Co z tymi którzy nie mają już siły grać? Wypadli z roli, wypalili się zawodowo? To znaczy, że są kiepskimi aktorami? A może po prostu mają dość sztuki w której grają?
Łatwo jest oceniać kogoś przez pryzmat maski, którą na codzień nosi. Nie znając jego prawdziwej twarzy. A prawda jest taka, że tej twarzy nigdy nie poznamy. Nir ma bowiem możliwości założenia cziś butów i przejścia tej samej drogi co on. Możemy próbować zrozumieć, ale nawet w jednej setnej nigdy nie pojmiemy jego emocji, doświadczeń jakie zebrał i wniosków jakie wyniósł. Możemy sylować, odegrać rolę w której choć troszkę poczujemy się jak drugi człowiek.
Załóż opaskę na oczy zakrywając promienie światła i wyjdź na ulicę, a może choć trochę zrozumiesz niewidomego. Usiądź na wózku i nie ruszając nogami spróbuje przeżyć choć jeden dzień, a może pojmiesz czym jest niepełnosprawność. Wyłącz telefon i zamknij się w domu na pół roku, a może zrozumjesz samotnych.
Z naszej perspektywy wszystko wydaje się błahe i do przeżycia. Ale nie pojmiesz nawet po jakimś czasie życia tak jak ten drugi jego drogi, emocji, wspomnień, bólu. Może nabierzesz własnych doświadczeń, ale nie zrozumiesz czemu czasem trudno jest niektórym już grać w tym teatrze zwanym życiem.
Comments